ചിത്രകാരന് വരകളും വര്ണ്ണങ്ങളും പോലെ, പാട്ടുകാരന് ശ്രുതിയും താളവും പോലെ കവിക്ക് ഭാവനകളുടേയും, വാക്കുകളുടേയും ലോകം.............അത് ജീവിതത്തിന്റെ ഏതോ വഴിത്തിരിവില്‍ നഷ്ടപ്പെട്ടു പോകുന്നു..........
എഴുതുവാനിനിയൊന്നുമില്ല...
വെറും പാഴ് നിഴല്‍ പാടം പോലെന്‍
ഹൃദയം വറ്റി വരണ്ടുകിടന്നൂ......
ഏതോ നിഗൂഢമാം
നിദ്രതന്‍ ലഹരി വിട്ടുണരവേ......
പ്രണയിനീ നീപരിഭവം പറഞ്ഞ്
പടിയിറങ്ങിപ്പോകുന്നതിന്‍
പദനിസ്വനം ഞാന്‍ കേട്ടു......
പകുതി ചാരിയോരെന്‍
ഹൃദയജാലകം തുറന്നു
ഞാനുറക്കെ വിളിച്ചു കേണങ്കിലും
ഏതോ പൊന്‍ കിനാവായ്
പുകമഞ്ഞു പോലെ നീയെവിടയോ
പോയ് മറഞ്ഞു.....
ചിതല്‍ തിന്നു തീര്ന്നൊരെന്‍
ചിന്തകള്‍ തന്‍ പുറ്റിനുളളില്‍
വെറുതെ തപസ്സിരുന്നേറെ നേരം ഞാന്‍
പാടുവാനായിനി ഒരു പഥികന്റെ
പാട്ടു ഞാന്‍ നെഞ്ചില്‍ കരുതിയിട്ടുണ്ടങ്കിലും
വ്യഥിത സ്വപ്ങ്ങള്നിറഞ്ഞൊരെന്‍
പാഴ് മുളംതണ്ടത് പൊട്ടിത്തകര്ന്നു പോയി
പതിര്മണികളായുതിരുന്ന വാക്കുകള്‍
നോക്കി തപിച്ചൂ നടന്നു ഞാന്‍ ....
പ്രകൃതിതന്‍ ഋതുലോല ഭാവങ്ങളേ
എന്‍ ഹൃദയത്തിലേക്കു പെയ്തിറങ്ങുമോ ...?
മഞ്ഞില്‍ വീണുറഞ്ഞുപോയൊരു
പൊന്‍ തൂലിക തേടി നടക്കുന്ന
പഥികനാം പാട്ടുകാരന് ഞാന്‍ ....!
പഥികനാം പാട്ടുകാരാ.....
മറുപടിഇല്ലാതാക്കൂശുഭാശംസകൾ.....
അഭിപ്രായത്തിന് നന്ദി...സൌഗന്ധികം
ഇല്ലാതാക്കൂഎഴുതാനൊന്നുമില്ലയെന്ന് പറഞ്ഞ് ഒരു കവിതതന്നെ എഴുതിയല്ലോ പഥികനാം പാട്ടുകാരന്
മറുപടിഇല്ലാതാക്കൂനന്ദി...അജിത് സാര്
മറുപടിഇല്ലാതാക്കൂ