സുയോധനന്‍ .....അസൂയയുടേയും,അഹംഭാവത്തിന്റേയും, വിദ്വേഷത്തിന്റേയും, പകയുടേയും,ആത്മ നിന്ദയുടേയും, അനുസരണക്കേടിന്റേയും...........അങ്ങനെ സകല നിഷേധഭാവങ്ങളുടേയും പ്രതിരൂപമായ മഹാഭാരത കഥയിലെ പ്രതിനായകന്‍ .എങ്കിലും എല്ലാ തിന്മകള്ക്കു പിന്നിലും ഒരു നീതി ശാസ്ത്രമുണ്ടായിരുന്നില്ലേ....15 വര്ഷങ്ങള്ക്ക് മുമ്പ് കുങ്കുമത്തില്‍ പ്രസിദ്ധികരിച്ച കഥ
സുയോധനന്‍ മഞ്ഞുരഞ്ഞ പാതയില്‍ ഒരു പേക്കിനാവായിഹസ്തിനപുരിയിലേക്കുളള രാജപാതയിലൂടെ ഭ്രാന്തമായ വേഗതയില്‍ അലഞ്ഞു നീങ്ങി. കുരുക്ഷേത്ര യുദ്ധം കഴിഞ്ഞുളള നാലാമത്തെ രാവും ആദ്യത്തെ അമാവാസിയുമായിരുന്നു അന്ന്. യുദ്ധത്തിന്റെ അവസാനം ഭീമസേനന്‍ തന്റെ തുടകളും, വൃഷണങ്ങളും തല്ലിത്തകര്ത്ത് സ്യമന്തപഞ്ചകം തടാകക്കരയിലെ വെളള മേഘങ്ങള്‍ പോലെ പരന്നു കിടന്നിരുന്ന മണല്‍പ്പരപ്പിലേക്കു മലര്ത്തുമ്പോഴും അയാള് ഒടുങ്ങാത്ത വിദ്വേഷത്തിന്‍റെയും, പകയുടെയും കനലില്‍ എരിയുകയായിരുന്നു . കുരുക്ഷേത്ര ഭൂമിയില്‍ രക്തവും, ചലവുമൊലിപ്പിച്ച് ,ഉറുമ്പരിച്ച് നാഴികകളോളം തിരിഞ്ഞു നോക്കാന്‍ ആരുമില്ലാതെ ആ ജഢം അവിടെത്തന്നെ കിടന്നു.യുദ്ധത്തില്‍ ജയിച്ച പാണ്ഡവര്‍ തന്റെ ജഢം വിവസ്ത്രമാക്കി,
തൂക്കുമരത്തിലൂഞ്ഞാലാട്ടി ഹസ്തിനപുരിയുടെ കവാടത്തിന് മുമ്പില്‍
പ്രദര്ശിപ്പിക്കുമെന്നാണ് അയാള് വിചാരിച്ചത്. പക്ഷെ എന്തുകൊണ്ടോ...... അതുണ്ടായില്ല.
കൃഷ്ണന് അതിനു സമ്മതിച്ചു കാണില്ല.
കൃഷ്ണാ വലിയ നീതിമാനും, ധര്മ്മിഷ്ഠനുമെന്ന് ലോകം കൊട്ടിഘോഷിക്കുന്ന നീ കുരുവംശത്തോട് ചെയ്ത ഒരേയൊരു നീതി അതു മാത്രമായിരിക്കണം.അതിന്റെ പേരില്...അതിന്റെ പേരില് മാത്രം.... കൌരവരുടെ വരും തലമുറകള് എന്നെന്നും നിന്നോട് കടപ്പെട്ടിരിക്കും.....തന്റെ ജഡം കിടന്നിടത്ത് അയാള് ഇപ്പോള്‍ ഉയിര്ത്തെഴുനേല്ക്കുമ്പോള്‍ത്തന്നെ കുറുനരികള് അയാളുടെ ജനന സമയത്തെന്നതു പോലെ ദിഗന്തങ്ങള്‍ പൊട്ടുമാറുച്ചത്തില് ഓരിയിടുകയും, കൂറ്റന്‍ ശവം തീനി കഴുകന്മാര്‍ ചിറകടിച്ച് ശബ്ദമുണ്ടാക്കുകയും ചെയ്തു.
ഈ രണ്ടാം വരവിന്റെ ലക്ഷ്യവും പഴയതു തന്നെ. പ്രതികാരം ചെയ്യണം.ഹസ്തിനപുരിയിലെത്തി ദ്രൌപതിയുടെ ഊഴക്കാരനില്‍ പ്രവേശിക്കണം.പിന്നെ അയാളവളെ പ്രാപിക്കുന്ന വേളയില്‍ ഒരു ബീജരേണുവായി ദ്രൌപതിയുടെ ഗര്ഭപാത്രത്തില്‍ തൂങ്ങണം. അതിലുണ്ടാകുന്ന മുടിയനായ സന്തതി പാണ്ഡവകുലത്തിന്റെ സരവ്വ നാശത്തിനും വഴി തെളിക്കണം.പാഞ്ചാലിയും , അവളുടെ ഭര്ത്താക്കന്മാരും അതു കണ്ടു നീറിപ്പിടയണം. സുയോധനന്‍ വീണ്ടുമൊരങ്കത്തിന്‍റെ ബാല്യത്തിലാണ്......അതിനയാള്‍ അടുത്ത പൌര്ണ്ണമിക്ക് തലേരാവു വരെ ഹസ്തിനപുരിയില്‍ തന്നെ കാത്തു കിടക്കും
രാജപാതയിലൂടെ നടന്ന് നീങ്ങുമ്പോള് സുയോധനന്‍ ഒരു മനുഷ്യന്റെ നിഴലനക്കം കൂടി കേട്ടില്ല.പാതയോരത്തെ വൃക്ഷത്തലപ്പുകളില്‍ നിന്നും മഞ്ഞു പൊഴിയുന്ന ശബ്ദം കേള്ക്കാം.ഒരിക്കലും പൊറുക്കാന്‍ വയ്യാത്ത രീതിയില്‍ ചീവീടുകള്‍ കരയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.പേ പിടിച്ച മനസ്സുമായുളള ഈ യാത്രയില്‍ ആദ്യമായും അവസാനമായും കണ്ടു മുട്ടിയ മനുഷ്യ ജീവി കുരുക്ഷേത്ര ഭൂമിയില്‍ വെച്ചു കണ്ടു മുട്ടിയ ആ കുതിരക്കാരന്‍ കിഴവന്‍ സ്വാലന്‍ ( അതിരഥന്‍ ) മാത്രമായിരുന്നു.അയാളാകട്ടെ ഒരു മുഷിഞ്ഞ ഭാണ്ഡക്കെട്ടു കിടക്കുന്നതുപോലെ കര്ണ്ണന്റെ തേരു താഴ്ന്നിടത്തിരുന്ന് പൊട്ടിക്കരയുകയായിരുന്നു.കര്ണ്ണന്റെ നെഞ്ചില്‍ നിന്നുതിര്ന്ന രക്തം അല്പം മാറി അപ്പോഴും ഹസ്തിനപുരിയിലെ ഏതോ ഛായാ ചിത്രം പോലെ കട്ട പിടിച്ചു കിടപ്പുണ്ടായിരുന്നു.അതു കണ്ടപ്പോള്‍ തന്റെ ഹൃദയം അസഹ്യമായ വേദനയാല്‍ പൊട്ടിത്തകര്ന്ന് പോകുന്നതു പോലെ ദുര്യോധനന് തോന്നി.കണ്ണുകള്‍ അയാള് അറിയാതെ ഈറനായി. അടുത്ത ക്ഷണത്തില്‍ അതൊരു ലാവാ പ്രവാഹമായി ഇരമ്പി.
'പ്രിയ കര്ണ്ണാ എല്ലാവരാലും വെറുക്കപ്പട്ട ഈ ദുര്യോധനനെ സ്നേഹിക്കുവാനും, ദുര്യോധനന് സ്നേഹിക്കുവാനും നീയല്ലാതെ മറ്റാരാണുളളത്. ഒരു പൊട്ടക്കണ്ണന്‍ പിതാവിന്റെ മകനായി ജനിച്ചു പോയതിനാല്‍ ലോകം മുഴുവന്‍ പരിഹസിക്കുമ്പോഴും വിഡ്ഢിയാക്കി പരിഹസിക്കുമ്പോഴും കര്ണ്ണാ നീമാത്രമെന്തിന് നിന്റെ ആത്മാവും ശരീരവും സ്വമനസ്സാലെ എനിക്കു നല്കി.കര്ണ്ണനെക്കുറിച്ചോര്ക്കും തോറും തന്റെ ഹൃദയം ഒരു ക്ഷത്രിയന് ചേരാത്ത വിധത്തില്‍ കൂടുതല്‍ കൂടുതല്‍ ദുര്ബലമാകുന്നതു പോലെ ദുര്യോധനന് തോന്നി.
പൊടുന്നനെ രാജപാതയുടെ അറ്റത്തായി കുതിരകളുടെ മൃദുവായ കുളമ്പടി ശബ്ദവും, ഛിന്നം വിളിയും കേട്ടു തുടങ്ങി.ദുര്യോധനന് ഒരു നോക്കുകുത്തിയെപ്പോലെ മിഴിച്ചു നില്ക്കെ ചെറിയ മണ്കുടങ്ങള് നിറച്ച നൂറ്റിയൊന്നു കുതിര വണ്ടികള്‍ വളരെ സാവധാനം അയാളക്കു മുന്നിലുടെ കടന്നു പോയി. നാളയാ ചെറിയ മണ്കുടങ്ങളില്‍ യുദ്ധത്തില്‍ മരിച്ചുപോയ ഭടന്മാരുടെ ചിതാഭസ്മം ശേഖരിക്കപ്പെടും.
ധര്മ്മപുത്രരെന്ന് കൊട്ടി ഘോഷിക്കപ്പെടുന്ന യുധിഷ്ഠിരന്‍ നാളെ അതിലൊരെണ്ണം എടുത്ത് കൊട്ടി നോക്കിയിട്ട് ഇങ്ങനെ പറയും 'ഛെ ..ഛെ മഹാമോശം. ഇതെല്ലാം പവിത്രമായ ഗംഗയിലത്തന്നെ ഒഴുക്കി മലിനമാക്കണമോ ?'...സര്‍വ്വാധരണീയരായിരുന്ന ഭീക്ഷ്മപിതാമഹനേയും, ഗുരു ദ്രോണരേയും വരെ ചതിച്ചു കൊല്ലാന്‍ അയാള് കൂട്ടു നിന്നു.ചതിക്കും വഞ്ചനയ്ക്കും താരാട്ടാ പാടിയ ഒരു ധര്മ്മിഷ്ഠന്‍. ചിലപ്പോള്‍ ഉറ്റവരും, ഉടയവരും എല്ലാം, എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ട് കടുത്ത ദുഖ ഭാരത്താല്‍ ഗൃഹസ്ഥാശ്രമം വെടിയാനൊരുങ്ങുന്ന പഴയ ആ പൊട്ടക്കണ്ണന്‍ രാജാവിനും, ഭാര്യക്കും ധരിക്കാനായി വിലകൂടിയ രുദ്രാക്ഷവും, മരവുരിയും വരുത്തിയെന്നിരിക്കും. അയാളുടെ ഒരു രാജനീതി. ദുര്യോധനന് സരവ്വ ശക്തിയുമെടുത്ത് നിലത്ത് ആഞ്ഞു ചവിട്ടാന്‍ നോക്കിയെങ്കിലും കഴിഞ്ഞില്ല. കൂടുതല്‍ ചിന്തിക്കും തോറും കോപം ഒരു കറുത്ത നദിയായി മസ്തിഷ്കത്തിലേക്ക് ഇരച്ചു കയറുകയാണ് ... കോപാഗ്നിയില്‍ അവശേഷിക്കുന്ന ആത്മാമാവുകൂടി എരിഞ്ഞടങ്ങുന്നതു പോലെ ......
അടുത്ത നിമിഷത്തില്‍ നാലുദിക്കുകളും മുഴങ്ങുമാറുച്ചത്തില്‍ ദുര്യോധനന് കുതിരക്കാരോടായി അലറി വിളിച്ചു പറഞ്ഞു
'അതില്‍ പതിനാറായിരത്തി ഒന്‍പത് കുടങ്ങള്‍ ആരാന്റെ സന്തതികള്‍ക്ക് അവകാശം ചോദിച്ചെത്തിയ ദ്വാരകയിലെ ആ കളള കൃഷ്ണന് കൊണ്ടുപോയി കൊടുക്കിന്‍...അവന്‍ അവന്റെ പതിനാറായിരത്തിയെട്ട് ഭാര്യമാരെ അതിലിട്ട് പുഴുങ്ങട്ടെ. അവശേഷിക്കുന്ന ഒരു കുടം പാലൂട്ടി താരാട്ടു പാടിയുറക്കിയ യശോധരയമ്മയുടെ നെഞ്ചത്തടിച്ചു പൊട്ടിക്കട്ടെ........
പക്ഷെ ചെറിയ പന്തങ്ങള്‍ തെളിച്ചിരുന്നിട്ടും അവരിലാരും തങ്ങളടെ പഴയ മഹാരാജാവിനെ കാണുകയോ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ആജ്ഞാധ്വനി കേള്ക്കുകയോ ചെയ്തില്ല. എന്നാല്‍ കുതിരകള്‍ പൊടുന്നനെ വിരളുകയും ഹസ്തിനപുരിയിലേക്കുളള ചുവടുകളുടെ വേഗത കൂട്ടുകയും ചെയ്തു.അവസാനത്തെ കുതിരയുടെ മുരടനക്കവും ദൂരെ ഒരു ബിന്ദു മാത്രമായി അലിഞ്ഞില്ലാതാകുമ്പോള്‍ രാജവീഥി വീണ്ടും അസ്വസ്ഥത ചൂഴുന്ന നിശബ്ദതയിലേക്കും കടുത്ത അന്ധകാരത്തിലേക്കും വഴുതി വീണു.എങ്കിലും ദുര്യോധന മഹാരാജാവ് പണ്ട് കൌരവരോട് ഒടുങ്ങാത്ത കൂറുണ്ടായിരുന്ന വീര ശൂര പരാക്രമികളായ ഭടന്‍മാര്ക്ക് പാരിതോഷികമായി നല്കിയ പാതക്കിരു വശങ്ങളിലുമുളള മണിരമ്യ ഹര്മ്മ്യങ്ങളില്‍ അപ്പോഴും ചെറിയ മണ്‍വിളക്കുകള്‍ എരിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആ ഭടന്മാരില്‍ ഒട്ടു മിക്കപേരും യുദ്ധത്തില്‍ കൊല്ലപ്പെടുകയോ, അംഗവിഹീനരാക്കപ്പെടുകയോ ചെയ്തിരുന്നു.അവരുടെ യൌവനമൊടുങ്ങാത്ത ഭാര്യമാര്‍ ഒരു നിഴല്‍ പോലും കാണാനൊക്കാത്ത രാത്രിയായിരുന്നിട്ടും ദിനങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം രാത്രി സമയത്ത് തങ്ങളുടെ മുന്നിലൂടെ കടന്നു പോകുന്ന പരിക്ഷീണിതനെങ്കിലും ആരോഗ്യ ദൃഡഗാത്രമായ ആ പുരുഷ ചൈതന്യത്തെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. ചിലര്‍ ചെറിയ മണ്‍വിളക്കുകള്‍ തങ്ങളുടെ മുഖത്തിനു നേരെ ഉയര്ത്തിപ്പിടിച്ച് അയാളെ നോക്കി ഗൂഡമായി മന്ദഹസിച്ചു.അവരില്‍ പലരോടും ദുര്യോധനന് ഭോഗതൃഷ്ണയുണ്ടായതാണ്.പക്ഷെ അയാളുടെ അടിവയറിലെ അവസാനത്തെ കുഞ്ഞു ഞരമ്പുകള്‍ പോലും ഒന്നു ചലിക്കുവാന്‍ കഴിയാത്തവണ്ണം ഭീമന്റെ ഗദാപ്രഹരത്തില്‍ തകര്ക്കപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞിരുന്നു.ഒരിക്കല് സ്വന്തം പ്രജകളായിരുന്ന സ്ത്രീജനങ്ങളുടെ മുന്നില്‍ താനൊരു പുഴുവിനോളം ചെറുതാക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതായി ദുര്യോധനന് തോന്നി.ഷണ്ഢതയുടെ നീറ്റലുമായി അയാള് അസ്ത്രങ്ങളേറ്റ ഒരു വേട്ടനായയെപോലെ കിതച്ചു.
ഹൃദയത്തിനുളളിലെ അവസാനത്തെ പച്ചപ്പും കത്തിയെരിയുകയാണ്.ഭീമന് .....ഓര്മ്മ വെച്ച നാള്‍ മുതല്‍ നൂറ്റവരുടെ പേടി സ്വപ്നം.....കിട്ടാവുന്ന അവസരങ്ങളിലെല്ലാം അയാള് കൌരവരെ ദ്രോഹിച്ചു.കൂടുതല്‍ കണക്കു തീര്ക്കാനുളളത് അയാളോടാണ്.ആ മനുഷ്യാധമന്റെ ശരീരത്തിലേക്ക് ഒരു മാറാ രോഗമായി പടര്ന്ന് കയറണം.എല്ലാവരാലും അവഗണിക്കപ്പെട്ട് ശരീരത്തിന്റെ ഓരോ അണുവിലും വേദനയുടെ നീറ്റലുമായയാള്‍ എരിഞ്ഞൊടുങ്ങണം.... ദ്രൌപതി പോലും അയാളെ തളളിപ്പറയണം.അപ്പോഴും ദുര്യോധനന്റെ മനസ്സിലെ കനല്‍ അണയണമെന്നില്ല
രാജകവാടത്തിലെത്തിയിരിക്കുന്നു.അയാള് ചുറ്റും കണ്ണു മിഴിച്ചു നോക്കി.കല്പടവുകളും ചാരിയിരുന്ന് രണ്ട് ഭടന്മാര്‍ ഉറക്കം തൂങ്ങുന്നുണ്ട്. അവരുടെ നിശ്വാസ ശബ്ദം ഒരു വിറയലോടെ അന്തരീക്ഷത്തില്‍ ചിതറി വീഴുന്നു. യുദ്ധാനന്തരം അവശേഷിക്കപ്പെട്ട പാണ്ഡവ പക്ഷക്കാരെല്ലാം ചേര്ന്ന് തിന്നും കുടിച്ചും രാജവീഥി തോറും കൂത്താടുമെന്നാണ് കരുതിയത്.പക്ഷെ ഇപ്പോഴെങ്ങും ശ്മശാന മൂകത മാത്രം.കൂറ്റന്‍ നരിച്ചീറുകള്‍ ചുറ്റിലും വട്ടമിട്ട് പറക്കുന്നു.ദൂരെ എവിടെ നിന്നോ ഒരു കൂമന്‍ വല്ലാത്ത ശബ്ദദത്തില്‍ ഞരങ്ങി മൂളുന്നു.എണ്ണമറ്റ ചുടലകളുടെ ഗന്ധവും പേറി ആകാശത്തിനു താഴെ ഛിന്ന ഭിന്ന മാക്കപ്പട്ട ഒരു അസ്ഥികൂടം മാതിരി കാര്മേഘങ്ങള്‍ കനത്തു വരുന്നു. പൊടുന്നനെ ഒരു മിന്നല്‍ പിണരിന്‍റെ അകമ്പടിയോടെ മഴ പെയ്തു തുടങ്ങി.മഴത്തുളളികള്‍ക്ക് ചോരയുടെ ഗന്ധം.കാതങ്ങള്‍ക്കുമകലെ കുരക്ഷേത്ര ഭൂമിയില്‍ നിന്ന് കുറുക്കന്‍മാരുടെ ഓരിയിടലുകള് അവിടെയും ഉയര്‍ന്ന് കേട്ടു.
ദുര്യോധനന് ഭടന്മാരെയും മറികടന്ന് കൊട്ടാരത്തിലാക്കു നടന്നു. കൌരവരുടെ ഒരാശ്രിതനെപ്പോലും അയാള്ക്ക് അവിടെയെങ്ങും കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. കൊട്ടാരത്തിന്റെ അകത്തളത്തില്‍ ഒരു തൂക്കു കട്ടിലില്‍ അടര്ത്തിമാറ്റപ്പെട്ട ഒരു കൂറ്റന്‍ പാറക്കഷ്ണത്തെപ്പലെ ഭീമന് കിടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.വെണ്ചാമരം വീശാന്‍ പരിചാരികമായുണ്ടായിരുന്നില്ല.അയാള്ക്ക് വേണ്ടത് സ്വസ്ഥതയാണന്ന് തോന്നും വിധം കടുത്ത അന്തര്സംഘര്ഷം മുഖത്ത് പ്രകടമായിരുന്നു.കാല്‍ പാദങ്ങള്‍ രണ്ടും നീരുകെട്ടി വീര്ത്തിരുന്നു.ശരീരത്തിന്റെ പലഭാഗത്തും തൊലിയുരഞ്ഞ്, ചോരതിണിര്ത്ത പാടുകള്. അതെല്ലാം തന്റെ ഗദാ താണ്ഡവത്തിന്റെ അനന്തര ഫലമെന്നോര്ത്ത് സുയോധനന്‍ ഉള്‍പ്പുളകം കെണ്ടു. ഭീമന് തന്നെ കാണാന്‍ കഴിയില്ലായെന്നറിയുമായിരുന്നിട്ടും, അയാളുടെ മുന്നിലൂടെ കടന്ന് പോകാന്‍ ദുര്യോധനന് വല്ലാത്ത ജാള യത തോന്നി.പാര്‍ശവശത്തുളള ഒരു കിളിവാതിലിലൂടെ അയാള് പുറത്തിറങ്ങി.ദൂരെ കുതിരാലയവും കടന്ന് കൊട്ടാരത്തിന്റെ പിന്നിലേക്കു നീങ്ങി.പുറത്ത് കുതിരക്കാര്‍ മഴ നനഞ്ഞു കൊണ്ട് കുതിരകളെ അഴിച്ചു മാറ്റുകയായിരുന്നു
"കുഞ്ഞെ നീ മടങ്ങിപ്പോകുക..... പാണ്ഡവരുടെ നേട്ടങ്ങളെ തകര്ക്കുകയാണ് നിന്റെ ലക്ഷ്യമെങ്കില്‍ ഈ യുദ്ധം കൊണ്ട് ആരുമാരും ഒന്നും നേടിയിട്ടില്ലന്ന് നീയറിയുക. എല്ലാവരും കരകയറാന്‍ കഴിയാത്തവണ്ണം നഷ്ടങ്ങളുടേയും വേദനയുടേയും പടു കുഴിയിലാണ്......."
ദുര്യോധനന് അതു കേട്ടതായി ഭാവിച്ചില്ല. അയാള് പഴയതു പോലെ അനുസരണ കെട്ട കുഞ്ഞായി. ഗാന്ധാരി മാതാവ് എന്നും ഇങ്ങനെയായിരുന്നു.പുത്രന്മാരുടെ ശ്രേയസ്സിനായി പ്രാര്ത്ഥിച്ചിരുന്നെങ്കിലും എന്നും തന്റെ ചെയ്തികളെ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്താന്‍ ശ്രമിച്ചിട്ടേയുളളൂ. ദേവതുല്യയായ അവരില്‍ നിന്നും ദ്രോഹ ബുദ്ധിയോടെയുള്ള ഒന്നും തന്നെ പ്രതീക്ഷിക്കേണ്ടതില്ല.
ദുര്യോധനന് അസ്ഥപ്രജ്ഞയിലാണ്ടു കിടന്നിരുന്ന പിതാവിന്റെ കാലുകള്‍ തൊട്ടു വന്ദിച്ച് അവിടെ നിന്നിറങ്ങി.പിന്നീട് ചിന്തകള്ക്ക് തീയെരിച്ച് ഭ്രാന്തമായ അഭിനിവേശത്തോടെ അന്തപ്പുരങ്ങളിലും, മുറികളിലും, വിശാലമായ അകത്തളങ്ങളിലും കയറിയിറങ്ങിത്തുടങ്ങി. നേരം പാതിരാ കഴിഞ്ഞിരുന്നിട്ടും ഹസ്തിനപുരിയില്‍ ആരും ഉറങ്ങിയിരുന്നില്ല.അര്ജ്ജുനന്‍ കണ്ണെത്താ ദൂരത്തോളം നീണ്ടു കിടന്ന വെണ്ണക്കല്ലില്‍ തീര്ത്ത ഇടനാഴിയിലുടെ കാട്ടുതീയിലകപ്പെട്ട ഒരു ഹിംസ മൃഗത്തെപ്പോലെ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങാട്ടും നടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വിഷലിപ്തമായ മനസ്സുമായി ദുര്യോധനന് പിന്നെയും പലരേയും തിരഞ്ഞ് ഹസ്തിനപുരിയുടെ ഇടനാഴികളിലൂടെ ഏറെ നേരം അലഞ്ഞു. പക്ഷെ ഹസ്തിനപുരിയില്‍ എല്ലാവരും ശിരസ്സൊന്ന് ഉയര്ത്താന്‍ കഴിയാത്തവണ്ണം പരിക്ഷീണിതരാക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. എന്നും അധികാര മോഹം ഉള്ളിലടക്കി പുറമേ ഒരു താപസിയെപ്പോലെ നടന്നിരുന്ന യുധിഷ്ഠിരനാകട്ടെ പഴയരീതിയിലുളള തിരിച്ചുവരവ് തീര്ത്തും അസാധ്യമാണന്ന് ദുര്യോധനന് ഒരാത്മ നിര്‍വൃതിയോടെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. അയാള്ക്ക് ചുറ്റും യുദ്ധത്തില്‍ കൊല്ലപ്പട്ട ഉറ്റവരും ഉടയവരും ചേര്ന്ന് ഒരിക്കലും ഭേദിച്ച് പുറത്ത് കടക്കാന്‍ കഴിയാത്തവണ്ണം വേദനയുടേയും ആത്മ സംഘര്ഷത്തിന്റെയും പത്മ വ്യൂഹങ്ങള്‍ തീര്ത്തിരിക്കുന്നു. സ്വതേ പ്രസന്ന മുഖന്മാരായിരുന്ന നകുല സഹദേവന്മാരുടെ മുഖങ്ങളില്‍ പോലും അശാന്തിയുടെ കരിനിഴല്‍പ്പാടുകള്‍ . ആ കടുത്ത നിശബ്ദതയിലും അവിടെനിന്നോ കര്ണ്ണനെ ചൊല്ലിയുളള ഒരു വൃദ്ധയുടെ ചിലമ്പിച്ച സ്വരം ഉയര്ന്നു കേട്ടു. വര്ഷങ്ങള്ക്കു മുന്പ് ഏതോ രാജകന്യക മാനഹാനി ഭയന്ന് ചെറിയ പേടകത്തിലാക്കി നദിയിലുപേക്ഷിച്ച ചോരക്കുഞ്ഞ് ഹസ്തിന പുരിയുടെ ഹദയം പിളര്ന്നു കൊണ്ട് അവിടേക്ക് ഒഴുകി വന്നു.
ദുര്യോധനന് അപ്പോഴും തൃപ്തനായില്ല.ആയാള്‍ ദ്രൌപതിയെ തിരഞ്ഞു തുടങ്ങി.ഒരിക്കല് ഒരായിരം കാമനകളുമായി മനസ്സില്‍ കൊണ്ടു നടന്നിരുന്ന രൂപമാണ്ഒരര്‍ത്ഥത്തില്‍ കുരുക്ഷേത്രയുദ്ധത്തിന്റെ മൂലാധാരം ഇവളല്ലാതെ മറ്റാരാണ്.ഇന്ദ്രപ്രസ്ഥത്തിലെ പാണ്ഡവ രാജധാനിയും,അവിടുത്തെ തെളിനീരൊഴുകുന്നതു പോലെ നീണ്ടു കിടന്നിരുന്ന ഇടനാഴികളും, മായികാ പ്രഭാവങ്ങളും വീണ്ടും കുത്തി നോവിക്കുന്ന ഒരോര്മ്മയായി സ്മൃതിമണ്ഡപത്തിലേക്കു തെളിയുകയാണ്.
അതിഥിക്ക് പിണഞ്ഞ അബദ്ധം രസിച്ച് പരിസരം പോലും മറന്നുളള ആ പൊട്ടിച്ചിരി... പരിഹാസത്തിന്റേയും, അപമാനത്തിന്റേയും അഗ്നി നാമ്പുകള്‍ മനസ്സിലുടനീളം എരിച്ചു സുയോധനന്‍ അന്തപുരങ്ങളായ അന്തപ്പുരങ്ങളിലെല്ലാം ദ്രൌപതിയെ തേടി അലഞ്ഞു. അവസാനം ദൂരെയൊരു ചിത്രചിമിഴിന്നു താഴെ കൈകളില്‍ മുഖം പൂഴ്ത്തിയിരുന്നു തേങ്ങുന്ന ദ്രൌപതിയെ കണ്ടെത്തി. മടിയില്‍ ഒരു അശുവിനെ പോലെ പുത്ര വധു ഉത്തര കിടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു
' കൃഷ്ണാ...പ്രിയ കൃഷ്ണാ മാനം കാക്കാന്‍ ഉടയാട പോലും ദാനം നല്കിയ കൃഷ്ണാ നീയെന്റെ പാണ്ഡവരേയും കുഞ്ഞുങ്ങളേയും ഒരിക്കല് കൂടി രക്ഷിക്കുക....'
ദുര്യോധനന്റെ ഹൃദയത്തിലേക്ക് ആശ്വാസത്തിന്റെ ഒരു കുളിര്‍ കാറ്റ് വീശി....അയാളുടെ മനസ്സില്‍ ആഹ്ലാദം നുരഞ്ഞ് പൊന്തി.എങ്ങും എവിടെയും തെളിയുന്നത് വേദനയുടേയും, അസ്വസ്ഥതയുടേയും മുഖങ്ങള്‍ മാത്രം ഗാന്ധാരി മാതാവ് പറഞ്ഞത് എത്രയോ ശരിയാണ്......എല്ലാവരും നഷ്ടങ്ങളുടെ പടു കുഴിയിലാണ്. കുരുക്ഷേത്ര രാജ്യം മുഴുവന്‍ പരസ്പരം ആരും ആശ്വസിപ്പിക്കാന്‍ പോലുമില്ലാതെ അമര്ത്തപ്പെട്ട ഒരു തേങ്ങല്‍ പോലെ നീറിപ്പുകയുകയാണ്. അവിടെ അശാന്തിയുടെ വിത്തുകള്‍ വിതയ്ക്കാന്‍ ദുര്യോധനന്റെ ആവശ്യമില്ല.എണ്ണിയാലൊടുങ്ങാത്ത മനുഷ്യാത്മാക്കള്‍ അശാന്തിപിടിച്ച് അലഞ്ഞു തിരിയുന്ന മണ്ണാണിത്. ഈ ലോകത്ത് ഇനിയൊരിക്കലും ശാന്തിയും സമാധാനവും ഉണ്ടാകാന്‍ പോകുന്നില്ല.പാണ്ഡവരെ എന്നെന്നും കാത്തു രക്ഷിച്ച അവരുടെ സൂത്രധാരന്, എന്തിന് അയാളുടെ കുലത്തിനു പോലും സ്വയം രക്ഷയില്ലാതായിരിക്കുന്നു. അതുവരേയും അനുഭവിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ഒരാത്മസുഖം സുയോധനനപ്പോള്‍ ലഭിച്ചു തുടങ്ങി. അയാള് നീണ്ട ഇടനാഴികളും, വിശാലമായ അകത്തളങ്ങളും, കരിങ്കല്‍ത്തൂണുകളും കടന്ന് ഒട്ടും ജാള്യത കൂടാതെ ഭീമന്റെ മുന്നിലൂടെ പുറത്തിറങ്ങി. പുറത്തപ്പോഴും ആത്മാവിന്‍റെ തേങ്ങല്‍ പോലെ മഴപെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു
****************************************************************
പ്രതിനായകന്മാര്‍ നായകന്മാരായിരുന്നിരിക്കാം
മറുപടിഇല്ലാതാക്കൂജയാളികള് ചരിത്രമെഴുതുന്നല്ലോ
അത് കലക്കി ട്ടോ .........
മറുപടിഇല്ലാതാക്കൂനല്ല ഭാഷ. നല്ല ആഖ്യാനരീതി. അഭിനന്ദനങ്ങള്‍.
മറുപടിഇല്ലാതാക്കൂഅശ്വത്ഥാമാവിന്റെ അസ്ത്രത്തേക്കാള്‍ തീക്ഷ്ണം ദുര്യോധനന്റെ ആത്മാവ്
യശോദ യശോധരയായല്ലോ. സുഭദ്രയുടെ പുത്രവധുവല്ലേ ഉത്തര